Caribische vrouwen brengen deze stervende kunst terug 

Als je nog nooit van zaadwerk hebt gehoord, staat je een traktatie te wachten. Deze vorm van artistieke sieraden maken werd voor het eerst beoefend door tot slaaf gemaakte Afrikaanse vrouwen in Barbuda en Antigua. Er zijn nog maar een paar kunstenaars over en er worden inspanningen geleverd om deze kunst te behouden, waardoor de jongere mensen van onze generatie meer macht krijgen. Laten we eens kijken hoe de Caribische vrouwen eraan werken om deze uitstervende kunst terug te brengen.

De uitstervende kunst van het zaadwerk

Al meer dan 50 jaar verzamelt Louise Edwards tamarindezaden. Ze groeien in het wild op de Caribische eilanden en ze gebruikt deze zaden om oorbellen, riemen en matten te maken. Ze groeide op omringd door vrouwen die ook de zaadjes naaiden. Toch is Louise vandaag de dag slechts een van de vijf overgebleven kunstenaars op het eiland, en al deze kunstenaars zijn in de zeventig. Ze zegt: "Het is een uitstervende kunst; we zullen het binnenkort opgeven als we niet meer kunnen zien." 

Deze kunst wordt al eeuwenlang beoefend in de twee eilandstaten Barbuda en Antigua. Op deze twee eilanden wonen ongeveer 100.000 mensen. Zaadwerk begon onder tot slaaf gemaakte Afrikaanse vrouwen die naar het eiland werden gebracht. Na de emancipatie konden zij met deze kunst winst maken. 

In 2017 richtte Jonas Botaniqué Studios op, gewijd aan het revitaliseren van de praktijk. "Dit is buitengewoon transformerend in termen van mijn waardering voor wat wij beschouwen als uniek Antiguaans en Barbudaans erfgoedvakmanschap", zegt Jonas. “Het vertelt een krachtig verhaal over hoe we onze uitdagingen hebben overwonnen en nu op een plek zijn waar we onze natie ontwikkelen en economische kansen voor vrouwen creëren.”

Hoe de Seed Work Art wordt gemaakt

Op de website van Guardian staat: "De zaden worden gekookt in zeewater en vochtig gehouden voordat ze met de hand aan elkaar worden geregen. Even terzijde: Edwards heeft tijdens haar carrière een aantal vingernagels verloren doordat ze per ongeluk met een naald in haar vinger stak. droog blijven ze tientallen jaren hard. 

Het kost Edwards een uur om oorbellen te maken, maar ingewikkeldere stukken, zoals placemats, kunnen een week duren. "De jongeren willen het niet doen. Ze zeggen dat het te veel werk is en niet genoeg geld voor het werk dat ze erin steken", zegt Edwards. 

Maar de workshops zijn een begin van hernieuwde belangstelling, aldus Jonas. Laten we hopen dat de uitstervende kunst van het zaadwerk nog jaren zal blijven bestaan.